W tym wypadku pracobiorcom użytkującym osobistej odzieży roboczej, pracodawca wypłaca ekwiwalent za jej używanie. Aczkolwiek stosowanie przez pracowników osobistej odzieży roboczej nie jest dopuszczalne na stanowiskach pracy, na jakich są wykonywane roboty połączone z bezpośrednią obsługą maszyn i różnych sprzętów technicznych, albo zajęcia sprawiające silne brudzenie, skażenie obuwia i odzieży roboczej środkami syntetycznymi, lub promieniotwórczymi, materiałami biologicznie zaraźliwymi, są nią także różnego rodzaju fartuchy – warto poznać topten.
Ubrania ochronne są majątkiem chlebodawcy. Pracodawca jest zmuszony zapewnić, aby okrycie i buty robocze miały przymioty osłonowe i użytkowe. Funkcją pracodawcy jest też pranie, pielęgnacja, reperacja, dezynfekowanie ubrań i butów. W drodze wyjątku od normy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania okryć, zobowiązania w takim obrębie powinny być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez szefa równoważnika pieniężnego w wysokości poniesionych wydatków.
Zasady prawa pracy zakładają, że buty, fartuchy medyczne i odzież robocza zapewniana jest robotnikom nieodpłatnie. Dawana określonemu pracownikowi odzież robocza powinna być zgodna z Polskimi Normami i mieć należyte atrybuty użytkowe, ale również winna być dobrana do specyfiki pracy, oraz cech fizycznych danego pracownika. Odzież robocza jest mieniem chlebodawcy, a więc w przypadku, jak umowa o pracę wygasa, zatrudniony jest zobligowany oddać ją pracodawcy.
Jeżeli zainteresowały Cię wiadomości w naszym tekście, to doczytaj tutaj następne wątki na nowej stronie, która znajduje się pod podanym linkiem.
Zatrudniony nie może być dopuszczony do roboty bez obuwia i odzieży roboczej, jeżeli pracuje na stanowisku, na którym zastosowanie okryć jest konieczne.
